بورس اوراق بهادار تهران

بورس اوراق بهادار بازاری متشکل و خودانتظام است که اوراق بهادار در آن توسط کارگزاران یا معامله‌گران طبق قانون مورد دادوستد قرار می‌گیرد. بورس اوراق بهادار در قالب شرکت سهامی عام تأسیس و اداره می‌شود.^[۱۱]

فکر اصلی ایجاد بورس اوراق بهادار در ایران، به سال ۱۳۱۵ برمی‌گردد. در این سال، یک کارشناس هلندی و یک کارشناس بلژیکی به‌منظور بررسی و اقدام در مورد تهیه و تنظیم مقررات قانونی به ایران آمدند؛ اما مطالعات آن دو، با آغاز جنگ جهانی دوم متوقف شد. در سال ۱۳۳۳، ماموریت تشکیل بورس اوراق بهادار به ، بانک مرکزی و وزارت بازرگانی محول شد. این گروه، پس از ۱۲ سال تحقیق و بررسی، در سال ۱۳۴۵ قانون و مقررات تشکیل بورس اوراق بهادار تهران را تهیه کردند. لایحه تشکیل بورس اوراق بهادار تهران در اردیبهشت ۱۳۴۵ در مجلس شورای ملی تصویب شد. در پانزدهم بهمن ۱۳۴۶، بورس تهران، با ورود سهام بانک صنعت و معدن و نفت پارس آغاز به کار نمود.

از سال ۱۳۴۶ تا ۱۳۵۷، تعداد شرکت‌ها و موسسه‌های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران از ۱۰ بنگاه اقتصادی با سرمایه ۶/۲ میلیارد ریال به ۱۴۲ شرکت با بیش از ۳۰۸ میلیارد ریال افزایش یافت.

در اوایل دوران پس از انقلاب سال ۱۳۵۷، نظام تازه ایران با هدف مبارزه با سرمایه‌داری تلاش‌هایی برای تعطیلی بورس تهران انجام داد که نافرجام ماند.^[۱۲]

با پیروزی انقلاب اسلامی، تعداد شرکت‌های پذیرفته‌شده از ۱۰۵ شرکت، به ۵۶ شرکت در پایان سال ۱۳۶۷ تقلیل یافت. علت این امر، تملک بسیاری از بنگاه‌های اقتصادی توسط دولت بوده‌است. از سال ۱۳۶۸ و در چارچوب ، تجدید فعالیت بورس به‌عنوان پیش‌زمینه اجرای خصوصی‌سازی آغاز گردید. نخستین رویداد تأثیرگذار بر بورس نیز تصویب لایحه قانون ادره بانک‌ها در تاریخ ۱۷ خرداد ۱۳۵۸ توسط شورای انقلاب بود.

تاریخچه

ایدهٔ اولیهٔ ایجاد بورس اوراق بهادار در ایران به سال ۱۳۱۵ بازمی‌گردد که به درخواست دولت ایران، شخصی بلژیکی به نام «» دربارهٔ تشکیل بورس اوراق بهادار در ایران بررسی‌هایی انجام داد و طرح قانونی تأسیس و اساسنامهٔ آن را نیز تهیه کرد.

هر چند که در همان زمان بانک ملی ایران نیز به عنوان سازمان متولی امور پولی کشور، مطالعاتی در این زمینه انجام داد، اما به علت نامساعد بودن شرایط برای ایجاد بورس اوراق بهادار، و وقوع جنگ جهانی دوم تمام کارهای انجام شده متوقف شد.

به‌دنبال تحولات اقتصادی و اجتماعی دههٔ ۱۳۴۰ و با توجه به ارتباط گسترده سیاسی و اقتصادی ایران آن دوره با غرب، نحوهٔ تأسیس و ادارهٔ بورس، تشکیلات و سازمان آن، و کیفیت تصدی دولت، کم و بیش مشخص شد و در اردیبهشت ۱۳۴۵ لایحهٔ قانون بورس اوراق بهادار در مجلس شورای ملی به تصویب رسید. به دنبال آن، قانون تأسیس بورس اوراق بهادار از سوی وزارت اقتصاد به بانک مرکزی ابلاغ و از آن درخواست شد که نسبت به اجرای مفاد قانون مزبور اقدام کند، اما در عمل به دلیل آماده نبودن بخش صنعتی و بازرگانی، اجرای این قانون تا بهمن ۱۳۴۶ به تعویق افتاد.

بورس اوراق بهادار تهران از پانزدهم بهمن ۱۳۴۶، فعالیت خود را به طور رسمی با پذیرش سهام به عنوان بزرگترین مجتمع واحدهای تولیدی و اقتصادی آن زمان و سپس سهام شرکت نفت پارس، ، اسناد خزانه و اوراق قرضه عباس‌آباد آغاز کرد. در آن زمان برقراری برای شرکت‌ها و مؤسسات پذیرفته شده در بورس، عامل مهمی در جهت تشویق شرکت‌ها به عرضه سهام خود در بورس اوراق بهادار تهران بود. در بورس اوراق بهادار تهران تا سال ۱۳۵۷ به دلیل تبعیت از افزایش آهنگ رشد و ارزش افزوده حاصل در بخش صنعت و همچنین به دلیل پذیرش و دادوستد اوراق قرضه، از ۸۳ میلیارد ریال به ۱۵۰ میلیارد ریال افزایش یافت. طی پانزده سال فعالیت آغازین بورس، در مجموع سهام ۱۰۵ شرکت در بورس پذیرفته شد.

از نیمه دوم سال ۱۳۵۷ با بروز اعتصاب و تعطیلی واحدهای تولیدی و بازرگانی در جریان انقلاب اسلامی، بورس اوراق بهادار تهران به‌دلیل بی‌اعتمادی به دولت و وضع مالی شرکت‌ها، و با سقوط سهام و کاهش معاملات روبه‌رو شد و به حالت نیمه‌تعطیل درآمد. همچنین تصویب در تیر ۱۳۵۸ باعث دسته‌بندی صنایع در چهار گروه شد که به موجب آن سازمان صنایع ملی ایران برای اداره امور آن‌ها پدید آمد. بدین‌ترتیب بر اثر ملی شدن بانکها، بیمه و صنایع کشور تعداد زیادی از بنگاه‌های اقتصادی پذیرفته‌شده در بورس از آن خارج شدند؛ ضمن آن که دادوستد اوراق قرضه نیز به دلیل داشتن بهرهٔ مشخص، ربوی تشخیص داده شد. بنابراین به‌دلیل عوامل فوق و وقوع جنگ ایران و عراق، دادوستد سهام و اوراق قرضه در بورس اوراق بهادار تهران تا سال ۱۳۶۱ تقریباً متوقف شد. در سال ۱۳۶۲ تا حدودی تقاضا برای سهام وجود داشت، ولی به دلیل پایین‌بودن قیمت‌های پیشنهادی خریداران، عرضه‌کنندگان چندان زیاد نبودند. در سال ۱۳۶۳، به دنبال تصمیم دولت مبنی بر واگذاری تعدادی از کارخانه‌های دولتی، به کارگران و سایر افراد بخش خصوصی، مبادلات سهام، اندکی افزایش یافت و تا سال ۱۳۶۷ افزایش حجم معاملات با نرخ کاهشی ادامه یافت. پذیرش قطعنامه ۵۹۸ سازمان ملل متحد از جانب ایران در و همچنین تصویب قانون جدید و برای بازسازی در اواخر سال ۱۳۶۷ و مهم‌تر از هر چیز تصویب قانون برنامه پنج ساله اول توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در همین سال، باعث رونق بورس اوراق بهادار تهران و رشد حجم معاملات شد.

بررسی روند فعالیت بورس در دوره ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۵ نشان می‌دهد که روند یکنواختی بر فعالیت بورس حاکم نبوده‌است.

بورس اوراق بهادار تهران از سال ۱۳۷۶، دورهٔ تازه‌ای از فعالیت خود را تجربه کرده‌است و زمینه‌های تحولات بعدی بازار سرمایه با اعمال برنامه‌های اصلاحی از این سال پایه‌ریزی شده‌است. ایجاد فضای رقابتی سالم، افزایش علاقه‌مندی و اعتبار فعالیت‌ها و به کارگیری شیوه‌های مؤثر تنظیم و نظارت از سال ۱۳۷۷ به طور نسبی ایجاد شد و بورس نشانه‌های مثبتی مبنی بر بازگشت رونق را تجربه کرد.^[۱۳]

ریال ایران

اسکناسی مربوط به زمان سلطنت رضا شاه پهلوی

ریال واحد پول ایران است و به ۱۰۰ دینار تقسیم می‌شود.^[۱] اما چون ریال واحد بسیار کم‌ارزش است، تقسیمات آن در حسابداری به کار نمی‌رود. همچنین حدوداً از سال ۱۳۱۱ هجری خورشیدی واحد غیر رسمی تومان (برابر با ۱۰ ریال) برای شمارش پول ایران به کار می‌رود.

طبق استاندارد ISO-۴۲۱۷ ریال ایران با علامت اختصاری IRR در معاملات جهانی نشان داده می‌شود.^[۲] استاندارد یونی‌کد برای ریال نویسهٔ سازگاری «نشان ریال» بشکل «﷼» را در موقعیت U+FDFC تعریف کرده‌است.^[۳] به استناد ماده یک قانون پولی و بانکی کشور واحد پول ایران ریال است. ریال برابر صد دینار است. یک ریال برابر یکصد و هشت هزار و پنجاه و پنج ده میلیونیم ۰٫۰۱۰۸۰۵۵ گرم طلای خالص است.^[۴]

واژه شناسی

ریال از واژهٔ اسپانیایی و پرتغالی "real" وارد فارسی شده‌است که هم به معنی «شاهی» است، هم نام سکهٔ نقره رایج در آن دو کشور و در سرزمین‌های وابسته به آن بود. ریال از زمان حضور اسپانیاییان و پرتغالیان در خلیج فارس و مراودهٔ ایشان باایرانیان وارد فارسی شده است. این واژه از واژه لاتینی «رگالیس» (regalis) به معنی شاهنشاهی می‌آید که صفتی است از اسم «رکس» (rex) به معنی شاه. واژه انگلیسی «رویال» (royal) همریشه با "real" اسپانیایی و پرتغالی است.^[۵][۶]

سکه نقره با نام ریال در اسپانیا از سالِ ۱۴۹۷ تا ۱۸۷۰ میلادی ضرب می‌شد. ریال همچنین واحدِ پولِ بسیاری از مستعمره‌های اسپانیا بود، مثلاً برزیل تا سالِ ۱۹۹۴ واحدِ پولش ریال بود یا به تلفظِ محلی رییِل. در سال بعد یعنی ۲۷ اسفند ۱۳۰۸ در زمان رضاشاه، طبق قانون تعیین واحد و مقیاسِ پولِ قانونیِ ایران، ریال به جای قران با وزن خالص ۳۶۶۱۱۹۱/۰ گرمْ طلا انتخاب شد.

تاریخچه

ریال نخستین بار در سال ۱۷۹۸ معروف شد و آن سکه‌ای جهانی بود که ۱۲۵۰ دینار یا یک هشتم تومان ارزش داشت. از سال ۱۸۲۵ ریال از رواج افتاد و به جای آن قران که معادل هزار دینار (یک دهم تومان) ارزش داشت رواج یافت (به این ترتیب واحد پول ایران وارد سیستم اعشاری شد). در سال ۱۹۳۲ (۱۳۱۱ هجری شمسی) ریال جایگزین قران شد. همچنین آن به صد دینار جدید تقسیم پذیر بود.^{[نیازمند منبع]}

واحد پول ایران در زمان محمدشاه قاجار (۱۲۵۰-۱۲۶۴ ه. ق.) از مسکوکات نقره و معادل ۱۲۵ دینار بود. در اواخر قاجاریه معادل یک قران و پنج شاهی بود.^[۷]

واحد پول ایران از سده هفتم هجری تا زمان اوایل حکومت پهلوی دینار بود. یک تومان واحد شمارش برای دینار و برابر ده قران یا ده هزار دینار بود.^{[نیازمند منبع]}

در سال ۱۳۰۸ ناگهان واحد پول "تومان" کنار گذاشته شد و واحد «ریال» که ریشهٔ اسپانیایی و پرتغالی دارد و سابقهٔ تاریخی در ایران نداشت به عنوان واحد رسمی پول برگزیده شد. ریال در میان مردم مقبولیت و رواج نیافت و مردم ایران ۱۰ ریال را یک تومان فرض کردند و در میان مردم واژگان تومان و قران (تُمَن و قِرون) کاربرد دارد و واحدهای رسمی ریال و دینار در محاورات مردم استفاده نمی‌شود. حتی در میان رسانه‌های ایران و مسئولان کشوری نیز استفاده از تومان مرسوم‌تر است. قبل از تبدیل واحدهای پولی به دستگاه اعشاری در سال ۱۹۳۲ (۱۳۱۱ هجری شمسی) سکه‌ها و واحدهای پولی که در جدول زیر آمده‌اند مورد استفاده بودند، و برخی از این الفاظ هنوز کاربردهایی در زبان ایرانیان و ضرب المثل‌های ایرانی دارند:

ضرب به صورت سکه

اولین سکه‌های ریال (سری دوم ریال در دستگاه اعشاری)، سکه‌های ۱، ۲، ۵، ۱۰ و ۲۵ دینار، ½، ۱، ۲ و ۵ ریال، بر روی نقره ضرب شدند. سکه‌های طلا که در دوران پهلوی تعیین شدند و انتشار یافتند برای اولین بار ۱۰۰ ریال ارزش گذاری شدند.

پس از انقلاب ایران (۱۳۵۷)، طرح مسکوکات با حذف نقش شاه تغییر کرد، ولی اندازه و حروف چینی آنها تغییر نکرد. سکه‌های ۵۰ دیناری فقط در سال ۱۳۵۹ ضرب شدند و سکه‌های ۵۰ ریالی در ۱۳۶۰ رواج یافتند. در سال ۱۳۷۲، سری جدید سکه‌های ۱، ۵، ۱۰ و ۵۰ ریالی و نیز سکهٔ ۱۰۰ ریالی ضرب شد. سکه‌های ۲۵۰ ریالی در سال بعد رواج یافتند. در سال ۱۳۸۳ اندازهٔ سکه‌های ۵۰، ۱۰۰ و ۲۵۰ ریالی کاهش یافت و سکه‌های ۵۰۰ ریالی رواج یافتند. در سال ۱۳۸۸ سکه‌های ۲۵۰ و ۵۰۰ در اندازه کوچک تر و ۱۰۰۰ ریالی در ایران ضرب شدند. سایر سکه‌ها هنوز قانونی اند اما دیگر ضرب نمی‌شوند. در نیمه دوم سال ۱۳۸۹، سکه‌های ۲۰۰۰ ریالی و ۵۰۰۰ ریالی ضرب گردید.

تاریخچه آغاز و پایان ضرب گونه‌های سکه‌های ایران از سال ۱۳۵۸ خورشیدی تا ۲۱ فروردین ۱۳۹۰ خورشیدی

1. سکه ۵۰ دیناری (شیر و خورشید بدون تاج) ۱۳۵۸.
2. سکه ۱ ریالی نیکل ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۷.
3. سکه ۱ ریالی برنز با نقش دماوند ۱۳۷۱ تا ۱۳۷۶.
4. سکه ۲ ریالی نیکل ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۷.
5. سکه ۵ ریالی نیکل ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۷.
6. سکه ۵ ریالی برنز ۱۳۷۱ تا ۱۳۷۸.
7. سکه ۱۰ ریالی نیکل ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۷.
8. سکه ۱۰ ریالی برنز ۱۳۷۱ تا ۱۳۷۶.
9. سکه ۲۰ ریالی نیکل ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۸. (در ۱۳۶۸ فقط ۲۰ ریالی یادبود ضرب شد)
10. سکه ۵۰ ریالی برنز ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۸.
11. سکه ۵۰ ریالی نیکل با نقشه ایران ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۰.
12. سکه ۵۰ ریالی نیکل بارگاه حضرت معصومه ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۲.
13. سکه ۵۰ ریالی برنز ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۵.
14. سکه ۱۰۰ ریالی نیکل ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۲.
15. سکه ۱۰۰ ریالی برنز ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۵.
16. سکه ۲۵۰ ریالی دوفلزی ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۲.
17. سکه ۲۵۰ ریالی نیکل ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۵.
18. سکه ۲۵۰ ریالی برنز با گل لاله ۱۳۸۶.
19. سکه ۲۵۰ ریالی برنز مدرسه فیضیه ۱۳۸۷ تا ۱۳۸۹.

صنایع دفاعی ایران

صنایع دفاعی ایران در ۲۵ سال گذشته گام‌های بلندی برداشته و اکنون در ایران کارخانه‌های بسیاری در زمینه ساخت انواع اسلحه و تجهیزات نظامی وجود دارد. به گفته مسئولان عالی رتبه ایرانی، ایران تنها در سال ۲۰۰۳ به ارزش ۱۰۰ میلیون دلار، تجهیزات نظامی به کشورهای دیگر فروخته بطوریکه ایران در سال ۲۰۰۶ به ۵۷ کشور جهان جنگ افزار صادر نموده‌است.

پیشینه

صنایع دفاعی ایران در دوران حکومت محمد رضا پهلوی پایه گذاری شد. در سال ۱۳۵۴، صنایع الکترونیکی ایران تاسیس شد تا به کار جمع آوری و تعمیر سلاحهای وارداتی بپردازد. بیشترین جنگ‌افزارهای ایران قبل از انقلاب اسلامی، از آمریکا و اروپا وارد می‌شدند. بین سال‌های ۱۳۵۲ و ۱۳۵۶، شاه سفارش ۸ میلیارد دلار جنگ‌افزار را به آمریکا داد و آمریکا تا انقلاب ایران (۱۳۵۷)، به ایران فروخت. در سال ۱۳۵۶، سازمان صنایع دفاعی ایران بطور مشترک با اسرائیل شروع به کار کردن روی انواع موشک کرد و ایران و اسرائیل بطور مشترک پروژه‌ای به نام پروژه شکوفه را پایه گذاری کردند و در همین راستا تقاضا داشتند که این پروژه روی موشکها گسترش یابد اما با مخالفت آمریکا مواجه شدند. در سال ۱۳۵۸ ایران اولین گام‌ها را در زمینه ساخت و مهندسی معکوس جنگ‌افزارهای ساخت شوروی از جمله ، کاتیوشا و موشک دوش پرتاب

بعد از آغاز جنگ ایران و عراق و آغاز تحریم‌های اقتصادی و نظامی علیه ایران، ایران هیچ چاره‌ای جز تکیه به صنایع نظامی خودی برای تعمیر و ساخت جنگ افزار نداشت. سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نیز با مداخله و بر عهده گرفتن برخی وظایف به این کار کمک کرد و پس از مدت‌ها صنایع دفاعی ایران بصورت رسمی شکل گرفت و وزیر دفاع ایران سرمایه زیادی را برای راه اندازی اختصاص داد و بعدها ایران مهمات موشکی بسیاری ساخت.

از سال ۱۳۷۱ به بعد ایران توانست که انواع محصولات مورد نیاز نظامی خود مانند تانک، نفربر، موشک، زیردریایی و هواپیمای جنگنده بسازد.

سازمان صنایع هوایی ایران

نشان رسمی سازمان صنایع هوایی ایران

سازمان صنایع هوایی ایران (بصورت مخفف IAIO)، در سال ۱۳۴۵ هجری خورشیدی به منظور طرح ریزی، کنترل و اداره صنایع هوایی نظامی ایران تاسیس شد.

هم اکنون این سازمان مسئول اداره پنج سازمان هوایی ایران است؛ این پنج سازمان عبارتند از:صها، هسا، پنها، صنایع هوایی قدس و صنایع شهید بصیر.این پنج سازمان هر کدام بخشی از صنایع دفاعی ایران را اداره می‌کنند.

سازمان صنایع هوایی ایران، قصد دارد تا ۱۰ سال آینده، ۱۰۰ فروند هواپیمای پیشرفته توپولوف تی یو-۲۱۴ و تی یو-۲۰۴ با مشارکت روسیه، تولید کند؛ تعداد کارکنان ایر واحد تولید توپولف قرار است چیزی در حدود ۲۱۰ نفر باشد.که یک قرارداد جدید با شرکت مادو بزرگترین تولید کننده قطعات هواپیما بسته شده است. شرکت مادو با هدف تولید موتور هواپیماهای بدون سرنشین در سال ۱۳۸۰ در شهر قم شروع به کار کرد که تاکنون موفق به ساخت دونوع موتور هواپیماهای بدون شرنشین شده است . شرکت مادو یکی از شرکتهای مستقل وزارت دفاع می‌باشد که بیشترین محصولات خود را به کشور سوریه صادر میکند.

شرکت ملی نفت ایران

شرکت ملی نفت ایران

محدوده فعالیت	جهان
بنیانگذاری	۱۳۲۷
دفتر مرکزی	تهران
مدیر عامل	رکن الدین جوادی
افراد مهم	بیژن نامدار زنگنه (وزیر نفت)
محصولات	نفت خام، گاز طبیعی، میعانات گازی
درآمد	▲ ۹۷ $ میلیارد دلار (۲۰۱۰)[۱]
وب‌گاه	NIOC.ir

شرکت ملی نفت ایران (انگلیسی : NIOC) (به انگلیسی: National Iranian Oil Company) مسئول بهره‌برداری، استخراج، پالایش، پخش و صادرات منابع نفت ایران و از بزرگ‌ترین شرکت‌های نفتی جهان است و در شهر تهران مرکزیت دارد. این شرکت در سال ۱۳۲۷ خورشیدی پس از ملی شدن نفت ایران تاسیس شد و جایگزین شرکت نفت ایران و انگلیس شد. این شرکت در حال حاضر کاملاً دولتی است و رئیس آن توسط رئیس جمهوری اسلامی ایران تعیین می‌شود. این شرکت سومین تولیدکننده بزرگ نفت پس از عربستان سعودی (صاحب سعودی آرامکو) و روسیه (صاحب گازپروم) در سال ۲۰۰۷ معرفی شده‌است^[۲].

NIOC به صورت انحصاری مسئولیت کشف، استخراج، انتقال و صادرات نفت خام و همچنین فروش گاز طبیعی مایع را عهده‌دار است. همچنین نفت خام مورد نیاز پالایشگاه‌ها بومی و کارخانه‌ها را تامین می‌کند. این شرکت مازاد نفت را تحت چارچوب‌های اقتصادی تعیین شده توسط اوپک و به قیمت متداول در میان بازارهای بین‌المللی صادر می‌نماید. NIOC میعانات گازی را توسط شرکت ملی گاز ایران صادر می‌نماید^[۳].

درآمد

فهرست درآمدهای نفتی دولت‌ها در ایران (۱۳۵۹-۱۳۸۸)

شرکت‌های تابعه

سازمان بهداشت و درمان صنعت نفت

شرکت‌های خدمات فنی

• شرکت ملی حفاری ایران
• شرکت مهندسی و توسعه نفت ایران
• شرکت بازرگانی نفت ایران
• شرکت حفاری شمال
• شرکت نفت خزر
• سازمان منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس
• شرکت پایانه‌های نفتی ایران
• شرکت پشتیبانی، ساخت و تهیه کالای نفت تهران

شرکت‌های تولیدی

• شرکت ملی مناطق نفت خیز جنوب
  • شرکت بهره برداری نفت و گاز مسجد سلیمان
  • شرکت بهره برداری نفت و گاز کارون
  • شرکت بهره برداری نفت و گاز مارون
  • شرکت بهره برداری نفت و گاز گچساران
  • شرکت بهره برداری نفت و گاز آغاجاری
  • شرکت خدمات مهندسی و تجهیزات توربین جنوب
  • شرکت پیرا حفاری
• شرکت نفت مناطق مرکزی ایران
  • شرکت بهره برداری نفت و گاز غرب
  • شرکت بهره برداری نفت و گاز شرق
  • شرکت بهره برداری نفت و گاز زاگرس جنوبی
• شرکت ملی صادرات گاز ایران
• شرکت نفت فلات قاره ایران
• شرکت نفت و گاز پارس
• شرکت نفت و گاز اروندان

متفرقه

• شرکت نفت‌ایران
• شرکت پترو ایران
• شرکت پترو پارس
• شرکت مهندسی و ساخت تاسیسات دریایی ایران
• شرکت ملی پالایش و پخش فراورده‌های نفتی ایران
• شرکت لوله سازی اهواز
• شرکت ملی نفت فرا ساحل ایران
• شرکت ملی نفت کش ایران